در جنگل شب

من مرغ کور جنگل شب بودم

باد غریب ، محرم رازم بود

چون بار شب ، به روی پرم می ریخت

تنها به خواب مرگ نیازم بود 

من مرغ کور جنگل شب بودم

برق ستارگان شب از من دور

در چشم من که پرده ی ظلمت داشت

فانوس دست ره گذران ، بی نور  

من مرغ کور جنگل شب بودم

در قلب من همیشه زمستان بود

رنگ خزان و سایه ی تابستان

در پیش چشم من همه یکسان بود 

یک شب که باد، سم به زمین می کوفت

وز یال او شراره فرو می ریخت

یک شب که از خروش هزاران رعد

گویی که سنگ پاره فرو می ریخت؛ 

از لابه لای توده ی تاریکی  

دستی درون لانه ی من لغزید

وز لرزه ای که در تن من افکند

بنیاد آشیانه ی من لرزید 

یک دم ، فشار گرم سر انگشتش

چون شعله ، بال های مرا سوزاند

چون پنجه اش به روی تنم لغزید

قلب من از تلاش تپیدن ماند 

غافل ، که در سپیده دم این دست

خورشید بود و گرمی آتش بود

با سرمه ای دو چشم مرا وا کرد

این دست را خیال نوازش بود 

زان پس شبان تیره ی مهتاب

منقار غم به خاک نمالیدم

چون نور آرزو به دلم تابید

در آرزوی صبح ، ننالیدم 

این دست گرم ، دست تو بود ای عشق !

دست تو بود و آتش جاویدت

من مرغ کور جنگل شب بودم

بینا شدم به سرمه ی خورشیدت !